viernes, 8 de enero de 2016

Dous mil quince, que che den.

Chove por dentro e por fora, máis por dentro chove caladiño, limpando as pálpebras. Cicatriza o ano pasado a ritmo lento, pero constante. Cicatrizan máis anos que un, e eu respiro con algo menos de carga. Ainda doen as redes sociais, sobrecargadas de estímulos e recordos de moitos anos. Ábrese de novo o tempo das lecturas, e aventuras. Ábrese unha semente pequena ainda que non haxa sol. Péchanse as feridas en carne aberta, e eu soño con ter sono, e durmir a noite enteira sen pastillas.

Soan músicas de lugares quentes, e eu quero bailar a noite toda. Mesmo que chova, eu quero bailar a noite toda para sacudir este mal ano, esta mala sombra, esta cantidade insoportable de despropósitos. Un cesto de tristuras, decepcións e froita fermentada, unha compostaxe da que ten que sair, por forza, unha selva exhuberante de leccións de vida e amizade. Aulas repletas de textos cos que pensar e pensarse de outro xeito, sen medo e sen ficcións desacougantes, sen esperar que ninguén responda abertamente a mundos novos que semellan realidade apenas en recantos agochados de persoas invisibles. Persoas ás que quero coñecer con toda a calma. Eu escoito música e descanso dun mal ano. O resto é tempo.

(non me recoñecía triste, non me recoñecía ninguén, pero a tristeza existe e doe moito)


1 comentario: